Over Lichthuisje | Ellen van Velzen
Taal heeft altijd al iets magisch voor mij gehad.
Als er iets gezegd of geschreven wordt, dat mij raakt in positieve zin, dan voelt het vaak alsof er weer een puzzelstukje op zijn plek valt. Dat ik iets leer, soms zelfs “opnieuw” leer, wat ik ergens misschien al wist. Een woordencombinatie kan me doen inzien, doen groeien…
Door het leren van vreemde talen ben ik mijn moedertaal meer gaan waarderen. Zo waardevol hoe makkelijk we ons in onze moedertaal kunnen uiten vergeleken met een “vreemde” taal.
Door te leren dansen in andere talen weet ik nu, dat je niet alleen een nieuwe taal leert… je krijgt er nieuwe levens bij. Taal kan als muziek klinken en je dragen naar waar je zijn moet. Het kan soms voelen als een andere identiteit.
Taal leeft
In de jaren dat ik ziek en zoekende was, hebben taal, muziek en verbeelding mij erdoorheen gedreven en geschreven. Het is waar wat ze zeggen, hoop doet leven. Tijdens die periode, bleef één zin altijd dreunen: “TAAL LEEFT EN IK OOK“.
Verbinding
De laatste jaren zweef ik geografisch heen en weer tussen Bretagne en Hoorn. Beide plekken brengen iets bijzonders.
De woorden komen wanneer ik alleen ben, buiten loop en bij water ben. Dit gebeurt zowel bij het meertje in Bretagne, als bij het Markermeer in Hoorn.
Op de een of andere manier blijf ik altijd op zoek naar verbinding, dit zul je terugvinden in mijn gedichten – met muzieknoten…
